شعله ور
امروز فیلم شعله ور را به همراه یکی از دوستانم برای دومین بار در سینما دیدم. به خانه که برگشتم، وارد فضای اینستاگرام شدم که پستی از یک استاد که در صحبت هایمان طی آن روز به آن اشاره کردم را برایش بفرستم. بحثی در کامنت ها چشمم را گرفت و از روی کنجکاوی وارد صفحه ی یکی از کامنت گذاران شدم. صفحه اش باز بود و اولین چیزی که به چشمم آمد تصویری آشنا بود که طی چند وقت اخیر بارها مشابهش را دیده بودم؛ اسکرین شات از صفحه ی نتیجه ی کنکور ارشد! بازش کردم و دیدم در رشته ی مورد نظرش آن هم در دانشگاه تهران پذیرفته شده و همه تبریک می گویند و... در دلم گفتم چه حرکت لوسی!
از آن تصویر آمدم بیرون، تصویر آشنای دیگری چشمم را گرفت! اسکرین شات از صفحه ی رتبه های خام مرحله اول که تک رقمی بود! این بار در دلم گفتم ای عقده ای!
ناگهان یاد صحبت های کاراکتر فرید با خودش در فیلم افتادم! و یاد اینکه من امسال نتوانستم نتیجه ی دلخواهم را در کنکور ارشد کسب کنم... بله، اعتراف می کنم متاسفانه در واکنش من رگه هایی از حسادت دیده می شد! حالا اگر من هم رتبه ی یک رقمی می آوردم قطعا اسکرین شات نمی گذاشتم اما در آن لحظه احتمالا داشتم حسادت می کردم!
راستش فکر می کنم کاراکتر فرید، تصویری واقعی و شاید بزرگنمایی شده از بخشی از وجود همه ی ما بود که گاهی می تواند به چه جاهای ترسناکی برسد.
حسادت خوب نیست، رفتار رذیلانه در اثر حسادت هم قابل توجیه نیست. اما کاش در رفتار با آدم های اطرافمان، به خصوص افرادی که در مسیری ناکام مانده اند و شکست را به تازگی تجربه کرده اند، کمی صبورتر باشیم و برای درکشان تلاش کنیم. طوری بی شان و منزلتشان نکنیم که چیزی از آدمیتشان باقی نماند.
2 مهر 97
.: مهتاب :.