سخت می گیرد جهان...

اینطور که من تا اینجا فهمیده ام، ظاهراً بیشتر افرادی که همیشه دنبال راه های میانبر هستند یا عادت کرده اند به عبور سطحی از کنار موضوعات و حتی تقلب، «زودتر» به نتیجه می رسند؛ بنابراین فرصت بیشتر و از طرفی اعتماد به نفس بالاتری برای ارائه خودشان و اظهار نظر در باب هر موضوعی را دارند و راه های دلفریب تری هم برای این کار بلدند. با یقین و قاطعانه حرف میزنند و واکنش نشان میدهند و زبانشان برای عوام پذیرفتنی، قابل درک و حتی گاهی جذاب است.

در مقابل، اغلب افرادی که راه های سخت تر و طولانی تر را انتخاب میکنند و سعی میکنند مسیر را درست، اصولی و قدم به قدم طی کنند، تا به عمقی برسند و به عبور سطحی بسنده نکرده باشند، دیرتر ظهور میکنند. به دلیل آگاهی بیشترشان اعتماد به نفس پایین تری دارند؛ و همینطور علاقه و نیاز کمتری به اظهار فضل. در مواجهه با موضوعات و نظرات مختلف، جوانب بیشتری را می بینند و تردید میکنند و معمولاً زبان مشترک کمتری هم با عوام دارند.

 

 این گونه است که تریبون های وسیع جامعه میشود جولانگاه آدم هایی سر تا پا غیر واقعی با اعتماد به نفس کاذب، ادعای زیاد و سطح توانمندی کم در میدان عمل؛

 و سهم آن هایی که شاید عادت کرده اند به صبوری، میشود مهجور ماندن و روز به روز منزوی تر شدن یا حرکت در مسیری دشوار برای به اثبات رساندن خودشان!