بَعـــــــدی!

جلوی حسینیه پیاده شدیم، کفشامون رو در آوردیم و رفتیم تو. یه سری خانم و آقا دور حسینیه رو زمین نشسته بودن و یه خانمی هم نشسته بود پشت میز که ظاهراً مسئول هماهنگی بود و نوبت میداد. رفتم سمتش و اسمم رو گفتم.

- «نوبت داشتین؟»    +«بله»       - «لطفاً این فرم رو پر کنین»

فرم رو پر کردم و نشستیم. چند دقیقه بعد اسمم رو خوندن و یه برگه (که ظاهراً یه پرونده خام بود) رو به علاوه همون فرم دادن دستم.         

- «قابلی نداشت، 10 تومن میشه»

یه نگاهی به دور و برم انداختم. نمیدونستم باید بخندم یا عصبانی باشم. ما اینجا چکار میکنیم آخه؟ کاش اصلا پدرم امروز نمیرفت دنبال کارام. آخه به هر کی بگیم چند ماه تحت نظر بهترین پزشک های فوق تخصص و جراح بودیم که با کلی وسواس و توضیح و دلیل منطقی موضوع رو بررسی کردن و نهایتا نوبت جراحی داریم، بعد این وسط یه خانمی که مدتی در زمینه طب سنتی دوره دیده به پدرم گفته نیاز به جراحی نیست و اصرار کرده امروز نوبت بگیرید و برید فلان حسینیه پیش طبیبمون تا معاینه ش کنه و مشکلش رو حل کنه، بهمون میخنده. حق هم داره. اصلا خودمم بهش فکر میکنم خندم میگیره. با خودم گفتم حالا شاید زود دارم قضاوت میکنم، بهتره با پیش فرض کاملاً منفی نرم جلو.

ظاهراً آقای طبیب پشت پرده(طرف آقایون یا خانم ها) بودن و ما این طرف منتظر نوبتمون نشسته بودیم. خوب که دقت کردم دیدم همه چادری ان. حتی یه سری چادر گل گلی سرشونه. دیدم بعله؛ ظاهرا طبیب مورد نظر روحانی هستن و کسی بدون چادر اذن ورود نداره! بعد جالبه یکی که از اونطرف پرده میومد این طرف، چادرش رو برمی داشت میداد به نفر بعدی که داشت میرفت اونور پرده!

داشتیم از تماشای بازی چند تا بچه کوچک لذت میبردیم که اسمم رو خوندن. بالاخره از پرده رد شدیم. دیدیم در کنار طبیب یه آقایی نشستن که میز جلوشونه و انگار نسخه ها رو بعد از تشخیص به دستور طبیب مینویسن. مادرم اون آقا رو شناخت. همسر همون خانمی بود که آشنای خانوادگی ماست و اصرار کرد به اومدنمون. فروشگاه داروهای گیاهی هم دارن. زیر برگه پرونده هم اسم و آدرس فروشگاهشون نوشته شده بود. خلاصه، نشستیم تو صف.

- «تو با این سنت؟!(و نگاهی ناباورانه و بیشتر عاقل اندر سفیه!)»«زیر چشمت رو با دست بکش به سمت پایین، حالا اون چشمت...» «زبونت رو بیار بیرون» «زود عصبانی میشی؟» و یکی دو تا سوال کلی دیگۀ این مدلی بدون اینکه بخوان اون ناحیه خاص از بدنم رو معاینه کنن یا چیزی ازش بپرسن.

-«داروهایی که گفتم برات بنویسن رو بگیر طبق دستور استفاده کن؛ به سلامت!»  +«حاج آقا من نوبت جراحی دارم...»   -«(پیش از اینکه جمله م تموم بشه) نیاز نیست!»  -«یعنی آخه...»  +«تو نظر من رو پرسیدی منم جواب دادم.»   تو همین لحظه آقای دارونویس هم نگاه خاصی بهم انداختن که یعنی واای نباید اینو میگفتی!  +«حاج آقا فکر نمیکنین مشکلی که به این مرحله رسیده....»  -«(در حالی که روشون رو برگردونده بودن با لحنی محکم و صدایی نسبتا بلند تر) بعــــــدی!»

نسخه و تشخیصشون عجیب بود. من غیر پزشک هم میتونستم بفهمم ایشون دقیقا نمیدونن جریان چیه. دلم میخواست بگم ببخشید حاج آقا من اصلا قبولتون نداشتم و ندارم. به خاطر اصرار و دل پدرم اومدم. اینکه بعدا حس نکنه راهی جز عمل بود و ما نرفتیم. دلم میخواست بگم رفتار توهین آمیزتون و اینکه از یه روحانی انتظار صبر و تواضع بیشتری میره به کنار، چطور به خودتون اجازه میدین در مورد مسائل جدی ای که تخصصی توشون ندارین اظهار نظر کنین؟ اگر منِ جوون یه درصد تحت تاثیر حرف شما قرار بگیرم و الان جراحی نکنم چند وقت دیگه با یه مشکل جدی تر مواجه شم و دیگه کار از کار گذشته باشه شما پاسخگو هستین؟ اصلا پاسخگو بودن شما به چه دردی میخوره؟ سلامتی منو بهم برمیگردونه؟ اما هیچی نگفتم. عصبانی بودم و مدت هاست تمرین کردم تو این حال، به اولین واکنشی که به ذهنم میرسه شک کنم. هر چند تو این مورد، حتی حالا که چند روز از این اتفاق گذشته هم حسم همونه.

بلند شدیم و رفتیم اون طرف پرده؛ چند تا خانم اصرار داشتن که بیا داروهات رو برات توضیح بدیم. گفتم خیلی ممنون، نمیخوامشون...

 

طی چند روز اخیر اون خانم چند بار به مادرم پیام داد که نتیجه چی شد و ایشالا با همین داروها خوب میشه و من براش نذر کردم کارش به عمل نمیکشه و... ! این نکته رو هم بگم که ما این خانم و خانواده شون رو سال هاست میشناسیم، آدم های بدی نیستن و نیتشون قطعاً خیره. انگار بیشتر از سر ناآگاهی و توهم آگاهی(که متاسفانه این روزها خیلی ها دچارشن، حتی تو مسائلی که اصلا بهشون ربطی نداره) این کار رو انجام دادن. 

مادرم همه پیام هاشو با هم دید، خواست تماس بگیره باهاش. گفتم بذارین من تماس بگیرم که کمتر رودربایستی دارم و راجع به این مساله مفصل باهاش صحبت کنم، مادرم اجازه نداد. گفتم پس خواهش میکنم متوجهشون کنین که به هر کی میپرستین این کارا رو نکنین یا حداقل اصولی انجامش بدین و جاهایی که واقعاً جواب میده. وارد بحثی نشین که بلدش نیستین و سلامتی مردم بهش وابسته ست. منتها جواب تماس مادرم رو ندادن و دیگه خبری ازشون نشد. ما هم فرض رو بر این گذاشتیم که سرش شلوغ بوده و یادش رفته...

 

+ برای اینکه خودم هم با سواد ناکافی در این زمینه قضاوت نکرده باشم، نتیجه آزمایش هام و دستور طبیب رو بردم پیش یه پزشکی که در زمینه طب سنتی هم مطالعه دارن. ایشون هم نظرشون این بود که این راه ها شاید بتونه از بروز مجدد این مشکل پیشگیری کنه، اما در این مرحله جراحی برای من اجتناب ناپذیره. و البته دلایلش رو هم دقیق، واضح و متناسب با درک بندۀ غیر متخصص توضیح دادن. 

 

+ولی از حق نگذریم پیگیریشون تحسین برانگیزه! امروز یه خانمی تماس گرفتن که استادمون براتون حجامت نوشتن، فردا میتونین بیاین؟ تازه یادم اومد تو اون فرمه شماره تماسم رو هم نوشته بودم. 

 

+ به نظرتون من بیخود اینقدر عصبانی ام؟

 

 

 

کبابی بین راهی

از راننده اتوبوس پرسیدم: میشه تا ماشین درست بشه برای سرویس پیاده شد؟ گفت باشه ولی بعید میدونم اینجاها راه بدن. پیاده شدم و رفتم سراغ اولین جایی که درش باز بود. یه کبابی بود. از صاحبش پرسیدم: میتونم از سرویس بهداشتی اینجا استفاده کنم؟ گفت خواهش میکنم، بفرمایید و یه دری رو بهم نشون داد.

از در که رفتم بیرون یه لحظه ماتم برد. در رو به فضای بیرون باز میشد و منظره پشتش... یه دره پر از درخت که تو مه فرو رفته بود. اصلا انگار یه دنیای دیگه بود. مونده بودم چطور از قاب به این قشنگی استفاده نکردن و همه بازشوهای رستوران رو به جاده است. تصور کنین یه تراس کوچولو جلوی در بود، و یه راه پله گرد فلزی با پله هایی مرتفع تر از حد استاندارد که دورش باز بود. یاد فیلم upside down  افتادم. وقتی از پله ها پایین میرفتی حس میکردی داری میری وسط مه و اونورش لابد یه جهان دیگه ست. حالا مقصد کجا بود؟ سرویس بهداشتی!

از پله ها که برگشتم بالا یه پسر بچه تپل و بانمک که انگار منتظرم بود غیر مستقیم دستش رو گرفت جلوی در و گفت: قابلی نداشت، دو تومن شد! جا خوردم. به این فکر کرده بودم که شاید لازم باشه هزینه ای پرداخت کنم و اینو باید بپرسم ولی فکر نمیکردم صاحب کبابی یه پسر بچه رو بفرسته که دم در تراس ازم پول بگیره. تو همون یه برخورد حس کردم بهش نمیومد. گفتم ببخشید من با عجله اومدم و کیفم رو جا گذاشتم. مشکلی نیست برم از تو ماشین بیارم؟ گفت نه بفرماین... و راه رو باز کرد.

از در کبابی که اومدم بیرون با صاحبش رو به رو شدم، بازم شک کردم به اینکه پسر بچه رو اون فرستاده باشه. گفتم ببخشید باید هزینه ای تقدیم کنم؟ خیلی محجوب گفت نه خواهش میکنم خانم این چه حرفیه. بعله... ظاهرا پسرک سرخود این کارو کرده بود!

وقتی نشستم تو اتوبوس و بلافاصله حرکت کرد، یه لحظه نگاهم به نگاه پسر بچه که اومده بود جلوی در کبابی گره خورد. بخش دل رحم وجودم گفت کاش زمان داشتی و میرفتی براش توضیح میدادی کارش درست نبود، ولی تهش پول رو بهش میدادی یا لااقل یه بستنی براش میخریدی. گفتم حالا از کجا معلوم اینکه به روش می آوردم حسش و تاثیری که از این اتفاق میگیره رو بدتر نمیکرد؟

تو همین بحثا بودیم که یهویی بخش والد وجودم پرید وسط و گفت اینطوری بهتر شد. خدا رو چه دیدی؛ یه وقت دیدی همین بچه چند سال دیگه یه کاره ای شد تو این مملکت. بهتره از همین الان براش جا بیفته با این زرنگ بازی ها نتیجه نمیگیره و آخر و عاقبت نداره.

و با این نتیجه گیری خود را توجیه نموده، دکمه پخش موسیقی گوشی را فشرده و مجدداً به حاشیه جاده خیره شدم...

صرفاً جهت انبساط خاطر ؛)

شاید 5 یا 6 ساله بودم که تو یه سریال یا فیلم خارجی که از تلویزیون خودمون پخش شد یه سکانسی دیدم و خیلی ازش خوشم اومد. یه دختر بچه هم سن و سال خودم که خیلی با پدرش صمیمی بود و کلا خانواده جالبی بودن، صبح که پدرش یک پهلو خوابیده بود از پشت پرید رو پهلوی پدرش... پدرش بیدار شد و دوتایی کلی خندیدن و هم دیگه رو بغل کردن و...

نمیدونم چرا حس کردم دوست دارم اون لحظه رو تجربه کنم. چند روز بعدش دیدم پدرم یه گوشه ای از خونه برای خودش رو زمین یک پهلو خوابیده. از اونجایی که اون موقع ها خیلی با پدرم احساس صمیمیت میکردم دیدم این بهترین موقعیته. چند بار حرکت رو تو ذهنم مرور کردم و با ذوق و شیطنت و کلی هیجان که وای چه لحظه قشنگ و خاطره انگیزی میشه، موقعیت و زاویه پرشم رو تنظیم کردم که دقیقاً شبیه به اون فیلمه بشه؛ و حرکت...

فکر کنم دیگه نیاز نیست دقیق توضیح بدم چی شد! یعنی فحش و ناسزا بود که با داد و بیداد به سمتم حواله میشد...

-بچه مگه تو دیوانه شدی؟!

(مامانم با ترس از آشپزخونه اومد)

+چی شده؟ چتونه؟

-خانم این بچه پاک خل شده؛ اینجا گرفتم خوابیدم میاد میپره رو پهلوم...

من بهت زده به این صحنه ها نگاه میکردم و فقط به این فکر میکردم که پس چرا جواب نداد؟! قاعدتاً نباید اینطور میشد! زبونم بند اومده بود و نمیدونستم حالا چجوری جمعش کنم. میدونستم اگر بحث فیلمه رو بیارم وسط اوضاع بدتر میشه. چیزی  نگفتم و با بغض رفتم پی کارم.

الان که بهش فکر میکنم میبینم از همون موقع ها هی نشانه های مختلف سر راهم قرار میگرفت که بهم نشون بده دنیای فیلم ها با دنیای واقعی متفاوته، اینقدر درگیرشون نباش. منتها ظاهراً من نسبت بهشون کم توجه بودم!

سخت می گیرد جهان...

اینطور که من تا اینجا فهمیده ام، ظاهراً بیشتر افرادی که همیشه دنبال راه های میانبر هستند یا عادت کرده اند به عبور سطحی از کنار موضوعات و حتی تقلب، «زودتر» به نتیجه می رسند؛ بنابراین فرصت بیشتر و از طرفی اعتماد به نفس بالاتری برای ارائه خودشان و اظهار نظر در باب هر موضوعی را دارند و راه های دلفریب تری هم برای این کار بلدند. با یقین و قاطعانه حرف میزنند و واکنش نشان میدهند و زبانشان برای عوام پذیرفتنی، قابل درک و حتی گاهی جذاب است.

در مقابل، اغلب افرادی که راه های سخت تر و طولانی تر را انتخاب میکنند و سعی میکنند مسیر را درست، اصولی و قدم به قدم طی کنند، تا به عمقی برسند و به عبور سطحی بسنده نکرده باشند، دیرتر ظهور میکنند. به دلیل آگاهی بیشترشان اعتماد به نفس پایین تری دارند؛ و همینطور علاقه و نیاز کمتری به اظهار فضل. در مواجهه با موضوعات و نظرات مختلف، جوانب بیشتری را می بینند و تردید میکنند و معمولاً زبان مشترک کمتری هم با عوام دارند.

 

 این گونه است که تریبون های وسیع جامعه میشود جولانگاه آدم هایی سر تا پا غیر واقعی با اعتماد به نفس کاذب، ادعای زیاد و سطح توانمندی کم در میدان عمل؛

 و سهم آن هایی که شاید عادت کرده اند به صبوری، میشود مهجور ماندن و روز به روز منزوی تر شدن یا حرکت در مسیری دشوار برای به اثبات رساندن خودشان!

عمۀ رقیق القلب!

از اونجایی که من بچۀ آخر خانواده ام، باید بگم تا قبل از اینکه برادرزاده ام به دنیا بیاد- یعنی حدود یک ماه و نیم قبل- پیش نیومده بود از نزدیک و با این جزئیات، شاهد سختی ها و حال و هوای نگهداری از نوزادی که تازه به دنیا اومده باشم.

امروز هر کسی رو که تو خیابون می دیدم، از اون آقایی که با بوق وحشتناک ماشینش باعث شد بترسم، تا اونایی که تو صف نونوایی ایستاده بودن، یا پسرک دستفروشی که همیشه از کنارش رد میشم و امروز داشت جوراب ها و روسری های بساطش رو مرتب میکرد یا اون دخترخانمی که با ویلچیر اتوماتیکش و بدون همراه اومده بود داروخانه و داشت از دکتر مشورت میگرفت و حتی اون خانمی که تو داروخانه کار میکنه و سری قبل موقع خرید کمی از دستش دلخور شده بودم... ناخودآگاه به این فکر میفتادم که یه زمانی، لااقل یه نفر، یه شب هایی رو تا صبح به خاطرشون بیدار مونده؛ با هر گریه شون نگرانشون شده که نکنه چیزی اذیتشون میکنه یا دارن درد میکشن. اینکه یه زمانی چقدر معصوم و بی آزار بودن و چه آرامشی داشتن...

امروز بی دلیل حس میکردم چقدر همه آدم هایی که می بینم رو دوست دارم.

وقتی حضرت حافظ در دید و بازدید هم به دادم میرسد:)

حدود ده دقیقه از شروع اولین مهمونی عید امسال گذشته بود که بحث حوصله سربری که ازش میترسیدم شروع شد.

- خب چرا نخواستی تو دانشگاهی که کارشناسی خوندی ارشد هم بخونی، اون دانشگاه که خیلی سطح خوبی داره. نکنه دنبال تنوعی فقط؟!! که چی بشه؟!

- یعنی چی که من به استفاده از سهمیه اعتقاد ندارم، این همه آدم بی سواد دارن با سهمیه میرن مدرک میگیرن، تو که صلاحیتشو داری نگیری؟!

- بابا تو دوره ارشد که کسی دنبال یادگیری نیست، آدم باس یه جایی بره یه روز در هفته باشه و نزدیک خونه ش و...

- اصلا چه معنی داره این همه درس خوندن؟ تهش یه مدرک ارشده که اونم الان ارزش نداره...

 

رگباری از این جملات میومد به سمتم و منم سپر به دست دونه دونه ردشون میکردم که داییم(سردسته جبهه مقابل!) بدون مقدمه شروع کرد به خوندن تفسیر فالی که همون لحظه، بدون اطلاع دادن و به نیت من با دیوان حافظ هفت سینشون گرفته بود...

حضرت حافظ نظرشون این بود که: «به مسیری که داری میری اعتقاد داشته باش و به حرف دیگران توجه نکن! به کمک کسی هم احتیاج نداری و با تکیه بر تلاش خودت ان شاالله موفق میشی.»

 

در اینجا بحث به سرعت عوض شد و همه شروع کردن به صحبت کردن در مورد مقصد بعدی عید دیدنی!

 

 

+با اینکه علاقه و اعتقادی به خوندن تفاسیری که برای اشعار می نویسن ندارم باید عرض کنم اینقدر از این حاضر جوابی غرق در شور و شعف بودم که متاسفانه نپرسیدم کدوم شعر بود!

+ سال جدید پر از حال خوب باشه برای هممون. عیدتون مبارک :)

گاهی قضیه ساده تر از این حرفاست

حدود سه هفته پیش بود که مادرم داشت با هیجان در مورد یه خانم دکتر داروساز که صاحب یکی از داروخانه های شهر ماست صحبت میکرد. اینکه با پدرم نسخه ای رو بردن پیشش که متعلق به مادرم بود و دارویی توش نوشته شده بود که بیمه ما هزینه ش رو پرداخت نمیکرد و اگر تو دفترچه پدرم نوشته میشد از اونجایی که پدرم جانباز هستن این مساله حل میشد. برای همین خانم دکتر راهنماییشون کردن و گفتن برگردید به دکتر بگید این دارو رو تو دفترچه آقا بنویسن تا مشمول بیمه بشه. خلاصه اینکه چه آدم با ملاحظه ایه و چقدر به فکر مراجعینشه و... !

پرسیدم حالا به نظر شما این کار درستی بود؟ اگر دولت این امکان رو برای جانبازان ایجاد کرده، یه بحث دیگه ست. ولی دلیلی نداره من و شما ازش استفاده کنیم. مگه من و شما، اگر مبتلا به بیماری ای میشیم، این مشکل تو جبهه برامون پیش اومده یا اصلا ارتباطی داره باهاش؟ از این گذشته، این یه جور تقلبه. با دقت به حرفام گوش کرد و گفت: «آره، تو درست میگی» و رفت...

امشب که تو داروخانه همون خانم دکتر بعد از آوردن داروهای من رو به مادرم گفت اگر دفترچه همسرتون همراهتون هست ببرید بدید دکتر تو اون بنویسه چون بیمه هزینه این داروها رو نمیده و گرون هم شده، یهو دیدم مامانم خیلی محکم بلند شد و گفت: «نه مهم نیست، هر چی باشه پرداخت میکنم.» و حتی با اصرار خانم دکتر هم متقاعد نشد. از مادرم بعید نبود چنین برخوردی، ولی واقعیتش اون لحظه یکم جا خوردم و البته تو دلم تحسینش کردم. بیرون که اومدیم با شیطنت گفتم واقعا فکر نمیکردم به این نطق های من اینقدر توجه کنین، دم شما گرم! مادرم با یه لحن غمگین گفت:«حرف تو ذهنم رو درگیر کرد ولی واقعیت اینه که من اون شب 90 هزار تومن تخفیف گرفتم و از اون موقع تا حالا دارم حدود 900 هزار تومن برای مشکلی که برای تو پیش اومده هزینه میکنم!» واقعا توقع شنیدن این جمله رو نداشتم! تازه فهمیدم چرا تو هیچ کدوم از مراحل دوا و درمون نمیذاشت من هزینه ای رو پرداخت کنم.

تو مطب که منتظر بودیم دوباره سر صحبت رو باز کردم. دلم نمیخواست مادرم فکر کنه مقصر مشکلیه که برای من پیش اومده. با خنده گفتم: «اینطور نیست که یه آهنگری تو بلخ گنه کنه و... مادر من. کار خدا اینقدرایی که فکر میکنی هم بی حساب و کتاب نیست که اگر شما مرتکب اشتباهی شدین تقاصش رو من پس بدم. پس خودت رو بیخود سرزنش نکن و مسائل بی ربط رو ندوز به هم. مهم اینه که متوجهش شدین.» ولی اینا رو برای دلخوشی مادرم میگفتم. تو دلم خیلی هم مطمئن نبودم!

یه دیالوگی هست تو فیلم «شب های روشن» فرزاد مؤتمن، بین دو تا شخصیت اصلی داستان، که میگه:

- ... خیلی شانس آوردم با شما آشنا شدم؛ به نظرم خدا شما رو برای من فرستاده.

+ بعید نیست برعکسش هم درست باشه. چون خدا عادت داره چند تا کار رو با هم بکنه...

انگار چالش هایی که تو زندگی برای ما پیش میاد ابعاد متنوعی داره؛ هر کسی از زاویه خودش با مساله برخورد میکنه و به فراخور حال خودش ازش یه چیزایی رو برداشت میکنه و خلاصه، برای هر کسی یه نشونه ای داره. مادرم ماجرا رو اینطور میبینه که مرتکب اشتباهی شده و حالا باید کفاره ش رو با هزینه ده برابر و نگرانی و ناراحتی برای بیماری دخترش پس بده و من اینطور که شاید یه تجربه این مدلی تو این نقطه زندگیم لازم بود تا یه سری از حس هایی که تو این دنیا وجود دارن رو درک کنم و بعضی از حساسیت ها و نقاط ضعفم رو بشناسم.

اما امشب به مساله مهم تری هم فکر میکردم. بعضی از رفتارهای نادرست که چندان با اصول اخلاقی سازگار نیستن(به قول خودمون زرنگ بازی ها)، اینقدر تو جامعه ما توجیه شدن و جا افتادن که به عنوان هنجار پذیرفته شدن. به زبان ساده، تو بعضی از مسائل جای خوب و بد عوض شده. برای همین اگر کسی از دید ما کار اشتباهی انجام میده، همیشه اینطور نیست که دقیق به این مساله فکر کرده باشه و اینطور چیده باشه که من از این راه میتونم از فلان موقعیت سوءاستفاده کنم! مساله اینجا پیش فرض هاییه که با توجه به جو جامعه ای که توش زندگی میکنه براش ایجاد شده و تو هر موقعیتی هم فرصتش رو نداره و به ذهنش نمیرسه شخمشون بزنه. از طرفی کسی هم اعتراضی بهش نداره و همه تاییدش میکنن! اکثرمون هم یه جاهایی از زندگی مرتکب اشتباهات این چنینی شدیم. لااقل من شدم و احتمالا باز هم میشم. اینجور مواقع گاهی یه تلنگر کوچولوی دوستانه از جانب آدمی که بیرون اون ماجراست، میتونه به اون آدم یادآوری کنه که شاید لازم باشه یه بازنگری ای رو عملکردش داشته باشه.

من دو تا نتیجه میتونم بگیرم از این موضوع؛ یک اینکه اگر حس کردم کسی داره یه همچین مسیری رو میره، سریع در مقابلش گارد نگیرم و حتی تو دلم فکر نکنم لزوماً با یه آدم بی اخلاق طرفم که به هیچ وجه حرف حساب تو سرش نمیره و به این نتیجه نرسم که یا باید بیخیالش بشم و بی تفاوت رد شم، یا یه برخورد تلخ باهاش داشته باشم و متهمش کنم. دومیش هم اینکه اگر کسی خواست تو یه موقعیتی چیزی رو بهم یادآوری کنه، در مقابلش گارد نگیرم و به این فکر کنم که شاید تو اون موضوع خاص، درگیر یه سری کلیشه و پیش فرض اشتباه شدم که نیاز به تفکر و تجدید نظر دارن... و مهم تر از اون، جسارت رسیدن به هر نتیجه ای رو هم در خودم ایجاد کنم.

یادداشت های یک معمار جوان* (1)

بخشی از سال اول و دوم دوره ی کارشناسی، به همراه چند نفر از همکلاسی ها و سال بالایی ها درگیر پروژه ای دانشجویی بودیم که به سفارش دفتر فنی دانشگاه کلید خورده بود. مدتی بعد از اتمام آن پروژه ی بسیار پرکار و پر دردسر، بحث دستمزدها پیش آمد. آنجا بود که اعلام کردیم دستمزد معنوی را به مادی اش ترجیح می دهیم.(حالا بماند که اگر مادی اش را هم ترجیح می دادیم اتفاقی نمی افتاد و چیزی دستمان را نمی گرفت!) خلاصه اش را بگویم، نتیجه ی مذاکرات این شد که دفتر فنی با هر روشی که خودش می داند از ما حمایت کند تا به پشتوانه ی اعتمادی که تا آن زمان جلب کرده بودیم و با هدف کسب تجربه و احتمالاً پی ریزی آینده ی شغلی مان، به عنوان کارآموز وارد پروژه های اجرایی یا به قول خودمان واقعی شویم.

با فاصله ی کوتاهی بعد از جلسه ای که در آن مطالباتمان را ذکر کردیم(!) ما را خواستند تا جلسه ای دیگر تشکیل دهیم و موضوعی را مطرح کردند که برق از سرمان پرید...

زمانه

«می دونید رفقا، واقعش نمیدونم چه لِمیه که نسل پی نسل میاد و ما جماعت همچنان در نقطه صفر، در مدار صفر درجه متوقف شدیم. انگار قرار نیست هیچ اتفاق تازه ای بیفته. گاه حتی به تصور اینکه قدمی به جلو برداشتیم ذوق زده میشیم؛ اما بعدش میبینیم فقط داریم در جا میزنیم. بنابراین من یکی با مردنم چیزی رو از دست نمیدم. اما شماها که جوون ترید شاید توفیر داشته باشه؛ شاید زندگی چهره قشنگ تری از خودشو به شما نشون بده. چهره ای که همیشه از امثال من و نسل من دریغ کرد...»

سریال مدار صفر درجه- بخشی از صحبت های سرگرد فتاحی خطاب به زندانیان پیش از اعدام

حال و هوای جالبی را چند باری تجربه کردم. اینکه به طور اتفاقی کتابی را به دست بگیرم و همزمان با آن در زندگی روزمره ام شاهد اتفاقات و مسائلی باشم که مرتبط با موضوع کتاب باشند. اینقدر که انگار تحلیل و ادامه ماجراهای روز را شب از زبان نویسنده در کتاب بخوانم.

«یک عاشقانه آرام» و یاس فلسفی و زندگی کسالت بار ترم آخر دوران دانشجویی، «تنها دویدن» و زلزله کرمانشاه، «یادداشت های یک پزشک جوان» و یک تجربه کاری متفاوت...

و حالا، حکایت «سووشون» سیمین دانشور که گره خورده به تماشای بازپخش سریال مدار صفر درجه از تلویزیون-که قصه اش در همان دوره تاریخی اتفاق می افتد- و شب های مرا همراه کرده با بغض و اندوه برای ناکامی آدم هایی که زودتر از زمانه خودشان متولد می شوند. زمانه ای که شاید هیچ وقت فرا نرسد.

+عجب هنرمند دوست داشتنی و قابل احترامی است حسن فتحی.

 

دنیایِ واقعیِ بی رویا

اینکه طرز فکر و رویاها و سبک زندگیت متفاوت باشه با اطرافیانت، تا یه سنی شاید جذاب به نظر برسه و امتیاز باشه. احساس خاص بودن به آدم دست میده. ولی به محض اینکه آدم عقل رس بشه میفهمه هیچی جز درد نداره!

دو هفته ایه نمیدونم چه مرگمه دقیقا. چرا نمیتونم عین آدم زندگی کنم؟ مگه این همه آدم چکار میکنن؟ چرا بلدن اینقدر راحت از زندگیشون لذت ببرن و راضی باشن ولی من نمیتونم؟ مگه من تافته جدابافته ­ام که فکر میکنم حتما باید کار خاصی انجام بدم تو این دنیا؟ گاهی وهم برم میداره؛ تو خلوت یواشکی به خودم میگم نکنه دیگران درست میگن و تو یه آدم خیالبافی که نمیتونی نسبت درستی بین دنیای واقعی و دنیای رویاهات برقرار کنی؟ بعد اون منِ بلندپروازم جواب میده اصلا دنیای واقعی یعنی چی؟ مگه مفهوم مطلقی به نام دنیای واقعی وجود داره؟ مگه این نیست که هر آدمی خودش دنیاشو میسازه. اگر اینطوری نیست چطور یه وقتایی دنیای آدمایی که حتی کنار هم زندگی میکنن زمین تا آسمون با هم فرق میکنه؟ در آخر به من بلند پروازم میگم اصلا خودت فهمیدی چی گفتی؟!

ولی جداً مگه میشه این همه نشونه سر راه آدم اتفاقی باشه؟ اگر من باید همه چیزو فراموش کنم، تکلیف این دو سه نفری که اطرافم هستن و حرفم رو میفهمن و مخاطبم هستن چی میشه؟ نکنه مثل خودم دیوانه ان؟ شایدم باشن؛ من خودم همیشه میگم آدم های هم انرژی هم دیگه رو جذب میکنن. اصلا کی این فکر لعنتی رو انداخت تو سر من که فقط آدم های دیوانه ان که میتونن کارای مهم انجام بدن و دنیا رو به جای بهتری برای زندگی کردن تبدیل کنن؟

همه ی این حرفا و فکرا از یه مکالمه شروع شد. مکالمه ای که کلی براش ذوق داشتم و برنامه ریزی کردم. از شب قبلش کلی تمرین کردم چجوری سوالم رو مطرح کنم و از کجا شروع کنم. نفس عمیق کشیدم تا نکنه استرس باعث بشه دستام بلرزه یا تپق بزنم. خیلی با خودم کلنجار رفتم که این سوال رو از این آدم بپرسم یا نه. جواب استاد برام مهم بود. وقتی رفتم سر اصل مطلب و با جمله ی اولم ابروهاش از تعجب رفت بالا، خوشحال شدم. حس کردم جدیم گرفته. لااقل اگر حتی مسخره م کرد یا تو دلش بهم خندید به روم نیاورد و این برای من نشونه خوبی بود!

انکار نمیکنم که دوست داشتم تشویقم کنه و تحت تاثیر قرار بگیره. اما اینطور نشد و در نتیجه من اینجوری افتادم به مهمل گویی. شاید به این خاطره که خودم هم به اصل موضوع و مسیر شک داشتم؛ که اگر نداشتم، نباید اینقدر بهمم میریخت. میگفتم بیخیال یه چیزی گفت حالا. من که میدونم مسیرم درسته!

اون روز وقتی برگشتم خونه خوابیدم. نه به خاطر خستگی؛ خوابیدم که فکر نکنم. تمام این دو هفته هم سعی کردم بهش فکر نکنم. خودم رو با کار مشغول کردم، جوری که روز و شبم رو گم کنم... ولی تا ابد که نمیشه ازش فرار کرد. میترسم فکر کنم و منطق لعنتیم بهم بگه حق با استاد بود. اینکه اون برخورد و اون حرفا به صلاحم بود و من الان حالیم نیست. اونوقت باید برای چندمین بار در این ربع قرن زندگیم یه ذره بین دستم بگیرم و ذره ذره ی یه رویا رو از خلل و فرج مغزم پیدا کنم و بکشم بیرون تا بعد از مدتی پاک شه و یه نفس راحت بکشم. اما مگه میتونم بدون رویا زندگی کنم؟ چقدر دیگه باید بگذره تا فکری بیفته تو سرم که به سر تا تهش فکر کنم، بدون اینکه تو دلم بگم: «خب که چی بشه؟»

باید بهش فکر کنم. اما یه وقتی که آروم تر شده باشم. یه وقتی که آمادگی و قدرت کافی برای اینو داشته باشم که به هر نتیجه ای رسیدم، محکم پاش وایستم و خم به ابرو نیارم. برای اینکه تا اون روز حرفای استاد یادم نره اینجا بعضی از بخش های کلیدیش رو مینویسم؛ شاید اون روز به کارم اومد...

+ نظرت در مورد رفتن از ایران چیه؟

- برای ادامه تحصیل؟

+ برای تحصیل و زندگی... (اصل موضوع رفت زیر سوال که!)

+ به عنوان یه کار جانبی ببینش. زندگیتو وقفش نکن و تصمیماتت رو بر اساسش نگیر. چون احتمال اینکه نشه زیاده؛ بعدش سرخورده میشی.

+ یا باید یه شرکت گردن کلفت حمایتت کنه یا اینکه وارد ارگان های نظامی بشی!

+ تو دانشگاه های ایران خیلی بعیده بشه. حتی خوباش. میگن از این طرحا حمایت میکنیم. ولی کاری نمیکنن...

+ به نظرم تو خودتم دقیق نمیدونی میخوای چکار کنی. (با خنده!!!) 

- بله عرض کردم هنوز ابعاد دقیقش برام مشخص نیست و دلیلش اینه که... ولی الان بحث چیز دیگه ایه!

+ بهتره برای دوره ی ارشد زیاد به پیگیری این موضوع تکیه نکنی. به جاش برو دنبال یه گرایشی که دست توش کم باشه...